Ağaç Ev Sohbetleri #158

Sevgili Deeptone tarafından organize edilen Ağaç Ev Sohbetlerinde  Bu haftanın konusu sevgili Taha Akkurt'tan

Önceki haftaların sohbet konularını Kaplan Diary'nin bloğundan takip edebilirsiniz.

"Çocukluğunuza dair neler hatırlıyorsunuz? Nasıl bir çocuktunuz?"

Kısmen mutlu bir çocukluk geçirdiğimi düşünüyorum ben esasen. Ancak biraz düşününce çocukluğuma dair beni üzen anılarımda var tabi herkes kadar.

Hatırladığım en belirgin özelliğim şu, o dönemlerden.Hep bir itiraz eden, her ortamda mutlaka sivrilen bir tip olduğum. Herkesin susup kabullendiği şeylere kalabalığın içinde genelde "hayır!" diye yükselen tek kişi olduğum.

İlkokulun ilk günleri sınıf kapısından içeri giren bir kadın.. "Çocuklar ben sizin öğretmeniniz olayım mı? “ diyor. Bütün sınıf hep bir ağızdan " oll " diye bağırıyor, o sırada orta sıranın ortalarından kalın sesiyle " hayır " diyen çocuk benim işte. (bizim zaten bir öğretmenimiz var çünkü) 

Gerçi bu huy hayatımın her döneminde benimle birlikte geldi.Sevdiğim de bir huydur esasen, susup kabullenen olmayı kabul edemem. 

Ve öyle yaramaz, öyle yaramazım ki aslında, bir yetişkine kalp krizi geçirtmek için gerekli her şey mevcut bende, şurada detaylı bir şekilde anlatmıştım.Benim gibi çocuğum olsaydı ne yapardım bilinmez. 

Bebeklik arkadaşlarım Akın, Umut, Güneş aynı binada sanki bir evde büyüyormuş gibi büyüdüğüm kardeşlerim, komşulukların sıkı fıkı olduğu zamanlar tabi. Çoluk çocuk hep bir aradayız, anneler gezmelere gidiyor, parklara, bahçelere, pikniklere gidiyoruz neredeyse bütün apartman hep birlikte. İlkokula birlikte başlıyoruz, Akın, Umut, ben. Ta o zamanlar dertleştiğimizi hatırlarım bahçe duvarının dibine oturup.İşte bazen eften püften çocukluk bunalımları, bazen bir çocuğun taşıyabileceğinden daha ağırlarını konuşup ağlaşıyoruz biz o dönemler. Umut Belçikada yaşıyor şuan,yıllar olmuş görüşmeyeli ama karşılaşsak eminim hala kaldığımız yerden... Akınla yıllar sonra bulduk birbirimizi sanki hiç ayrılmamış gibi cancan olduk yeniden. Onların taşınması, benim evlenmem, ne telefon, ne bir iz hiçbir şey yokken tamamen tesadüfen. 

 

Yaptığımız korkunç bir yaramazlık geldi şuan aklıma, konudan konuya atlıyor diyeceksiniz şimdi. Aslında biraz tereddüt ettim anlatıp anlatmamakta. Yaramazlık ta değil kötülük aslında bu bir nevi.O zaman ki çocuk aklımla kötülük olarak nitelendirmiyorum ben tabi bunu.Ama her aklıma geldiğinde gerçekten ne korkunç bir şey yaptığımızı düşünüyorum ve iyiki kimse zarar görmemiş diyorum. 7-8 yaşlarındayız komşunun küçük kızları var bizden bir kaç yaş küçük ve oldukça çelimsizler.Bahçenin içinde ayrıca kapısı olan kapalı bir bahçe daha var, en köşede betonun üzerinde kiremitleri taşla dövüp un haline getiriyoruz biz Umut'la.İçine cam, kum, yaprak, toprak ne bulursak karıştırıp, Umut'un evden gizlice alıp getirdiği ilaç kapsüllerinin içini boşaltıp harmanlıyoruz.Kapsüllere dolduruyoruz yeniden ve o kızlara içiriyoruz oyunmuş gibi.Hala dehşete kapılıyorum düşündükçe. Ya bir şey olsaydı, ya ölselerdi diye.Bu korkunç bir anı.

 

~  ~  ~  ~  ~

Daha önceki bir yazımda bahsettiğim gibi erkek çocuğu gibiyim ben o zamanlar. Ramazan ayı olduğunu düşünüyorum, babaannemin evindeyiz akşam vakti camiye gidilecekmiş, benden büyük 3 kız kuzenim yere kadar uzanan etekler giyip, başlarını bağlamışlar. Küçük kadınlara benzemişler, hadi sana da bir örtü örtelim diyor babaannem, hayır diyorum ben dedemin şapkasından takıcam, hemen kafama dantelden yapılma namaz şapkasını takıp düzeltiyorum aynanın karşısında, düşüyorum dedemin peşine, dedemi taklit ederek namaz kılıyorum erkeklere ayrılmış bölümde, secdeye yatılıyor ben ara sıra gözümü açıp bakıyorum kalkıyorlar mı? Diye.Kalkıyorum,geç kalıyorum hareketleri yapmakta.Çıkışta bahçede buluşuyoruz kuzenlerimle, neden gelmedin bizimle? Kadınlar bölümü balkondaydı, çok güzeldi falan diyorlar. Olsun banane diyorum, komik gibi olmuşsunuz böyle diyorum, cüce kadın gibi olmuşsunuz.

Babaannem çocukluğum yarısı onunla geçmiş olabilir. Bir anımı şurada anlatmıştım. 

Çok inatçıydım bir de, hala öyleyim muhtemel. 5 yaşlarındayım  Maden Tetkik Arama kreşine gidiyorum.Her sabah babamla Mta bahçesine gelip yarım saat kadar havuzlu bahçede dolanıp, ördeklere ekmek atıp sonrasında Bahçeli evlerdeki kreşe gitmek üzere küçük servis aracına bindiriliyorum diğer çalışanların çocuklarıyla birlikte.Ki en sevmediğim kısım bu,hiç istemiyorum babamdan ayrılmak. O kreşe gitmeyiyse hiç hiç istemiyorum.Aslında eğlenceli sayılabilecek etkinlikler olmasına karşın öğlen uykusuna yatırılma kısmı tam anlamıyla bir kabus benim için.Çünkü iki dakikalığına bile uyuyamıyorum ben,bütün çocuklar uyurken yatağın içinde hiç ses çıkartmadan uzunca bir zaman beklemek hayatımın en sıkıcı dilimi o dönemler. Yine bir öğlen uykusu saati yatırıldık.Az sonra kalktım ben, odadan öğretmenlerin çay içip sohbet ettiği masanın bulunduğu koridora çıktım çişim geldi diye. Asık suratlı bakıcı kadın git çabuk yatağına yat ve benim gelmemi bekle dedi,gittim mecburen yattım bekliyorum, bakıcı gelecek diye, beklemekteki amacı da anlamış değilim hala. Bekliyorum kimse gelmiyor. Epey bir süre sonra geldi neyse kadın, ben tuvalete gidicem dedim. Hayır gidebilir miyim diyeceksin dedi. Gidicem dedim ben inatla, çünkü fazlasıyla bekletilmiştim ve benden söylememi istediği şeyi söylemeyi istemiyordum inatla.Söylemedim de. Hayır gitmeyeceksin o zaman dedi. Peki dedim çişim? Yap altına diyerek kafama vurdu.Yaptım ben de.Ertesi gün şikayet edileceğini düşünememiş sanırım kendisi.Yetişkin bir insanın 5 yaşındaki bir çocuk üzerinden egosunu tatmin etmeye çalışması ne çirkin, ne var yani git desen. Hala tahammülüm yok egolu insanlara.

~  ~  ~  ~  ~ 

Bazı sihirli kelimeler var benim için, çocuklukta onlardan biri. Çocukluğa girince çıkamıyorum ben.Bitireyim burada :)