Bir anı..

 

Erken uyumayı sevmem, çocukken de sevmezdim. Oysa ev halkının erken uyumasına karşılık babaannemin evinde kalmayı çok severdim her mevsim.Her mevsim ayrı güzel olurdu sanki o tek katlı bahçeli evde.Bir dediğim iki edilmezdi, gece yarısı un helvası kavururdu babaannem benim gönlüm olsun diye kalkıp hiç üşenmeden.

Ne zaman babaanneme gitsek akşam olupta eve gitme vakti geldiğinde kendimi yerden yere atar, koltukların bacaklarına sarılırdım beni eve götüremesinler de burada kalayım diye, dünyanın etrafımda döndürüldüğü, kuralların olmadığı yegane yer orasıydı sanırım. Hem dev yatakta babaannemin koynunda masallarla uyumak, evde odamda tek başına uyumaktan güzeldi..Masalların ardı kesilmez babaannemin gözleri kapanır, arada uyuyakalır. İçerki odadan '' Yat kız! Biz  sabah işe gideceğiz, uyutmadın! '' diye bir bağırtı koparırdı çok defa küçük amcam.Ki hiç umursamazdım bile, masal anlat, masal anlat, gözünü aç demeye devam ederdim uykusuzluktan içi geçmiş kadına.. 

Amcam, çocukluğumdan onunla ilgili hatırladığım tek şey bu sanırım.Var mıydı? Yok muydu? Ben büyürken o nerelerdeydi? Hiçbir şey kalmamış aklımda, hiç ortak anımız yok gibi.

Sabah çay kaşığı şıngırtısıyla uyanırdım, orada uyanmanın en güzel tarafı buydu dedem çayını karıştırır, mevsim kışsa sobanın başında ekmek kızartır, ekmeğin mis gibi kokusuna patates kızartması kokuları eklenir.Ekmeklere yağ sürüp bize uzatır.. Çocukluğumun en huzurlu anısı kızarmış ekmek kokusuna uyanmakmış çay kaşığı şıngırtısıyla, hala en özlediğim ayrıntı budur. Çocuk olsam, mevsim kış olsa,çay kaşığı şıngırtısıyla sobanın sıcağına uyansam, sırtıma örgü bir hırka giydirse babaannem, kızarmış ekmek koksa.. 

Anlatacağım öykü bahar, yaz ayları muhtemel.Kalmaya gelmişim yine 5,6 yaşlarındayım tahminen.Kadınlar yemenilerine boncuklu nakışlar yapıyorlar, sokaktan oya boncukları satan bir seyyar satıcı geçiyor mütemadiyen, sokak birden rengarenk oluyor gözümde , satıcı köşeden görününce. Rengarenk boncukları ahşap bir aparata asmış, iplere dizilmiş onlarcasını. Gözlerimi alamıyorum, babaannem satıcı her geçtiğinde yenilerini alıyor bana, onları çukur bir tabağa doldurup saatlerce oynuyorum kapının önüne oturup. Düştüm o gün kapının önündeki basamağa takılıp, döküldü boncuklarım yerlere saçıldı,topladık.Sonra birden keyfim kaçtı. Eve dönmek istedim.

Babaannem bahçeye komşu, tek gözlü odadan büyük bakır kazanı çıkartmış, bahçedeki taş ocağın üzerine koymuş, ateşi yakmış ,çamaşır yıkama hazırlığında o esnada. Kollarını, paçalarını sıvamış oturmuş kazanın başına kadın. Kadının işi başından aşmış. Benimse keyfim kaçmış.Ben eve gidicem dedim. Kızım bugün de dur, sabah erkenilen götüreyim diyor, hayır diyorum ben şimdi gidicem. Sana börek çörek yapayım diyor, hayır diyorum. Un helvası yapayım ıhh olmaz şimdi gidicem.. Ne dediyse kabul etmiyorum.

Söndürdü ateşi kalktı hazırlandı düştük yola, minibüse bindik 20 dakikalık bir yol az çok işte, minibüse bineli 5 dk oldu olmadı biraz pişman oldum, düşünmeye başladım acaba geri mi dönsem eve gitmesem mi diye içimden. Düşündüm, düşündüm, eve bir iki durak kala içimden konuşur gibi bir sesle babaannee dedim evet kızım dedi, ben eve gitmicem, seninle tepeye dönücem dedim sesim titreyerek korka korka. Hiçbir şey söylemedi, indik orada minibüsten biz. Yolun karşısına geçip tekrar minibüse binip döndük eve. Hiçbir şey söylemedi, hiç kızmadı yaptığım normal sıradan bir şeymiş gibi davrandı. Yıllar sonra düşününce acaba ben olsam, ya da annem olsa böyle sabır gösterebilir miydik diye düşündüm çok defa, hala bilmiyorum.Oyun oynatır gibi kadını yollara düşürdüm, sonra vazgeçtim şaka gibiymişim gerçekten. 

Ama çok severdim yere göğe koyamazdım,o da beni bi ayrı severdi, onlarca torununun içinde. Saçımın tellerini tek tek öperdi, koklardı üzümüm, kara üzümüm diye diye.Işıklar içinde uyusun.

* bu anı sevgili Deeptone için ;)