Gözlerimi kapattım ve baktığım yerde görmek istediklerimi düşündüm...
Koşulsuzca gülümsediğimiz,
eski zamanlardaymışçasına bir huzur hissettim.
Küçük bir tebessüm yerleşti dudağımın kıvrımına
Ardından ruhumu huzursuz bir duygu sardı.
Korktum daha da yitirmekten birilerini.
Alıştığım yüzlerin kaybolmasından, etrafımdan.
Bir akşam gidip...
Ve bir sabah dönmeyecek olmalarından korktum.
Nefret ettim büyümüş olmaktan.
Özledim çocuk olmayı.
Babanemin kınalı parmaklarını
Dedemin öksürüğünü
Büyüdüğünü göremediğim bir çocuğun gülen gözlerini
Bir başka şehrin kalabalığında kaybolan çocukluk arkadaşımı
Köpüğün kara gözlerini..
Tırnaklarını yiyen çilli kızı ve eski zamanları özledim.
Gözlerimi kapattım ve gülüşlerini gördüm.
Kimine hayattan şans
Kimine tanrıdan rahmet...
Gözlerimi açtım...
Ve artık hiç büyümemeyi diledim.
Biriktiriyorum /
Önemli olan biriktirdiğin güzellikleri ya da güzel insanları yitirdiğinde güzel anımsayıp yoluna devam edebilmektir. Yeni güzelliklere kapı açabilmektir belki de. O yüzden büyümekte korkmamalı insan...
YanıtlaSil"Nefret ettim büyümüş olmaktan. / Özledim çocuk olmayı."
YanıtlaSilŞu kısma kalbimi bıraktım.
Kaleminize sağlık✍
YanıtlaSilMerhabalar.
YanıtlaSilEski zamanları özleyen satır aralarında ben de kayboldum. Bir daha hiç bulunmamak üzere kaybolmak güzel şey.
Kaleminize, emeğinize ve yüreğinize sağlıklar dilerim.
Selam ve saygılarımla.
ah evet evet özellikle çocukluğunu özlemeyen var mı acaba :)
YanıtlaSilBabanemin kınalı parmaklarını. Dedemin öksürüğünü. Evet, ben de özledim.
YanıtlaSil