Sürrealist..

Resimlerinde öyküleri var, ya da şiirleri. Her birinin içinde saklanan bazen izleyen kişiye geçen duygular anlamlar varmış gibi geliyor bana hep. 

Katantinanın ilk günleri, oysa ben kendimi dış dünyadan soyutlayalı bir kaç ay olmuş, iş yerimi kapatmışım, kendimi de eve kapatmışım farkında olmadan.Dışarı çıkmıyorum, kimseyle görüşmüyorum bir kaç yakın arkadaşım dışında.Üretmiyorum, sabaha kadar bilgisayarın başında sezon sezon dizi izliyor, akşama kadar uyuyorum. Güneşi görebildiğim günlerin sayısı çok az. Güneş batarken uyanıyorum ben.Kendimi dinliyorum, kendimi anlıyorum bir taraftan, kızıyorum kendime, şunu şöyle yapmasaydın, bunu böyle yapmasaysın bu kadar iyi niyetli olmasaydın, bir taraftan da müstahak oldu sana diyorum. 

Şimdi mi? Şimdi iyiki yapmışım o hataları diyorum her biri deneyim oldu, seni değiştirmeye yardımcı oldu, kendini bulmana sebep oldu. Canını yakan onca şey şimdi karşında duruyorlar bak hiç acıtmadan,ve yanına kimi koyup, kimi ardında bırakacağını öğrendin.Tüm zehirli enerjilerden arınıp içinde el değmemiş tertemiz kalabildiğin bir yer açtın kendine... 

İşte bu duygularla yüklüyken yapmaya başladım bu resmi, ilk hali karanlıktan öteye gidememişti.O haliyle yarım bir şekilde kaldı bir süre, sonra yavaş yavaş güneş batmadan uyanmaya başladım ben. O dönemler pinterestte gördüğüm fanusun içine koyulmuş bir yaşam alanı beni etkiledi, bir benzerini koydum kendi fanusumun içine bir farkla, oradaki oksijen tüpüyle nefes almaya çalışan bir insanı resmetmişti.Boğulma hissiyatıydı bakınca hissettiğim.Oysa benim hissettiğim sadece bana ait, çok az insanın içinde olabileceği dünyadaki tüm kirliliklerden, karmaşıklıklardan izole olmuş basit, sade, gözlerden uzak, ama mutlu, huzurlu bir yaşam alanı.. 

Bir kaos, belki kırmızılardan bir öfke yumağı koymayı düşünüyordum fanusun içine o dönem. 

 Sonuç olarak, her şey duygularınızla ilintilidir. Dönüşebilir, değişebilirsiniz.. 

66 x 95 cm akrilik boya..