Ben matemlerden kendime en yakışan tonları...

Biz seninle yan yana gelip iki kelime bile edemiyorken.

Şimdi bu neyin gürültüsü,

Hiç susmuyor, saatlerce konuşuyorsun.

Gülüp, ağlıyorsun aklımın bir köşesinde. 

Oysa ölüler...

Konuşamaz!

Ölüler gülmez!

Ağlayamaz ölüler!

Gürültülü kalabalıklara karışıyorum her akşam.

Belki bir an duymamak için sesini. 

Gülüp, ağlıyorsun aynalarda her sabah. 

Terket aklımın köşesini. 

Kalbimden binlerce sen geçiyorsun,

Oysa hiçbiri günahsız değil bu senlerin.

Biri yalanlar söylerken, diğeri yıkıp dağıtıyor.

Merhameti yok hiçbirinin. 

Kalbimden geçen her sen,

daha da imkansız kılıyor affetmeyi, 

Ve her biri yas tutamamanın dayanılmaz ağrısını bırakıyor kalbime. 

Kendimle dövüşüyorum konuştukça sen. 

Savaşıyorum kendimle günlerdir.

Affedememenin yükü sırtımda,

Şişelere düşüyorum. 

Küçük kara balıklar gibi,bir batıp bir çıkıyorum şişelerden. 

Çünkü aklamam lazım adını nicedir.

Kendi merhametimden şüphe duyar bir haldeyim günlerdir.

Bir deyim geliyor aklıma ölüm hakkında. 

Aynı anda, ölüleri severiz biz diye düşünüyorum içimden. 

Dudaklarımı ısırıyorum telaffuz etmemek için. 

Peki ya yaşarken yaptıkların. 

Gelip geçtiler mi şimdi diyorum.

Seni affetmenin bir yolunu arıyorum günlerdir. 

Ve yas tutabilmenin bir yolunu, senin için. 

Sonunda buluyorum.

Kızıma sarılıyorum. 

Aklımdan binlerce sen geçiyorsun,

İsim veremiyorum.

Bir yere koyamıyorum.

Nefret edemiyorum eskisi gibi.

Oysa sevemiyorum da. 

Sadece teşekkür ediyorum, 

Bana verdiğin tek güzel şey için. 

Binlerce teşekkür. 

Aklımdan binlerce sen geçiyorsun. 

Ve ben.

Ben matemlerden kendime  yakışan tonları seçiyorum!

Gelip geçerken sen kendi hayatının içinden,

Bize teğet geçen güneşli günler gibi.

Ben, matemlerden kendime en yakışan tonları...

Biriktiriyorum/