Kök salacağı evi iyi seçmeli insan.

Kalabalık geldiğimiz bu evden tek başına ayrılmakta varmış demek.Üç kişilik çekirdek aile ve sekizi yavru,dokuz golden retriever hep birlikte girdiğimiz bu evden bir başıma...

 

Bir gölge kadar bile görünür olamadığım bu evden ilk giden ben olurum diye düşünüyordum.Ki gitmeye meyilliydim, her seferkinden daha çok ve daha uzağa.İlk önce yavrular gitti birbiri ardına,yeni sevgi dolu yuvalarına bazıları çok sevildi, bakıldı,büyütüldü her birinin takipçisi oldum.Bir tanesi bir pet dükkanına satılıp minicik bir kapının arkasına basık bir depoya kapatıldı temmuz sıcağında.Dar, havasız,basık,nefes alınamayan bir depoya boynunda tasmasıyla.500 dolara bir pet dükkanına...Daha gebeliğin ilk haftalarından gelip gidip "ilk doğan yavru benim olsun, ilk doğan yavrular alfa olur,bakarım,büyütürüm" diyen bir sözde arkadaşımız tarafından.Çılgına dönüp pet dükkanını basıp kavga kıyamet alıp geri getirdim tabi.Sonra güvenilir bir yuva bulundu ona da,o da çıkıp gitti diğerleri gibi.Sonra dört yıl bakıp büyüttüğüm kara gözlü kuzumda gitti,hala düşününce kızarım kendime.Köpek çıtır çıtır yürüyor, uyuyamıyorum diye gece gündüz kapılara dayanan atletli,çizgili pijamalı alt komşunun tacizlerine mi dayanamıştım.İş yerinde de çok zor,yoğun bir dönem geçirdiğim için onunla uğraşacak gücüm mü yoktu, hala bilmiyorum.Ciğerim parçalanarak ayrıldım ondan da,geriye kalan üç yavrusuyla birlikte benim yavrumda gitti.

Ev sessizleşti,sadece kavga edildiği zaman gürültülü olan evimiz ıssızlaştı.Bir anda kayboldu köpüğün çıtırtılı pati sesleri.Bir biz kaldık çekirdek aile,ne zaman bir gürültü çıkacak diye diken üstünde oturduğumuz bu evde.Sonra gürültüler arttıkça, yedi gün çalışıyoruz diye annemin yakınında olan bu evde haftanın beş günü iki kişi kalır olduk.Anneannesinin evinde huzurla uyumak istedi kızımız da belli ki.Uzun uzun susar oldum ben,tepki olsun diye değil.İçim sustu konuşmaz oldu,konuşamaz oldu.İşte biriktirmeye taa o zamanlar başladım.

Kök salacağı kalbi iyi seçmeli insan,kök salacağı evi.Ki evi insanın huzur duyacağı yegane yer olmalı,başını yastığa huzurla koymalı.

İnsan ki güneş gibi parlamalı evinde.Yanlızca bir gölgeden ibaret olmamalı duvarlarında o evin.

Sonra bir şey oldu bana,beni bir gölge olmaktan tamamıyla sıyıran bir şey bu evde.Sanki gözlerimi yakarak dışarı taşan ve karşısındakini hiç konuşmadan taşa çeviren bir şey.Onca zaman biriktirdiğim ve artık önüne geçemediğim bir duygu.

Öfke!

Belki uzun zaman sonra hissetiğim en doğru ve en yerinde duygu.Bir anda, bir günde, belki bir saniyede bana hayatımın en büyük kararlarını aldıran o duygu.Bir gecede hem işini, hem evliliğini tüm hayatını silip atar mı insan? Bir gecede dağıttım gölge hayatımı.Kağıt üzerinde bana ait olan,dişimi tırnağıma takarak çalıştığım işimi.Kağıttan evliliğimi bir gecede uçak yapıp bir nevi..İşte bunların hepsi bu evde...Hala duvarlarında cam kırıkları parıldayan ev.Bir gece vakti uzak evlerin ışıklarına baktırıp beni "belki uzaklarda huzurlu evler vardır "dedirten bu ev.Bir kış günü dükkanın kapısında titrerken alıp eve getirdiğim,deli kara kedinin, çatısında cirit atıp koşturduğu ev.

Son sekiz yılında yalnız yaşadığım,duvarlarını baştan aşağı resimler ile doldurduğum evim.Hala kötü anılarını hatırladığım.Ki içine güzel anılar koymayıda başardığım bu evde artık son günlerim.Ve sanırım mutlu ayrılıyorum buradan,kendimi dinleyip,anlamış.Hayatımdaki tüm kirli enerjilerden arınmış,belki biraz durulmuş.Ama mutlu.Mutlu evlere... 

Biriktiriyorum /