Çünkü onun gülümseyen gözleri vardı.
Hayata hep onlarla bakardı.
Benimse aklımda sorular.
Gözlerimde kuşkular.
O gülünce yüzünde çiçekler açardı.
Çünkü o inanırdı, yalan olan her şeye.
Benimse gamzemde alaycı bir tavırdı gülümseme.
İçimden ettiğim yüzlerce küfür de buna eklenirse biraz fazlaca gülümser bir hal alırdı yüzüm.
O gerçekten gülümsüyorum sanırdı.
Bense acırdım sadece.
Dışına değil içine bakmayı öğretmişti hayat bana kabuğunun.
O kusursuz görünen her şeyin mükemmeliyetine inanırdı.
Ve çok mutluydu.
Benim hiç olamayacağım kadar mutlu.
Bir kez olsun kıskanmadım onun bu kusursuz mutluluğunu.
Çünkü hayatta mükemmelmiş gibi duran her şey bir kusur örtmek için tasarlanmıştı.
Belki de bu yüzdendi ,hep bir tarafı kırılmış,eksilmiş insanları üzerime çekişim.
Eksik olmazsak tamamlanamıyorduk.
Tamamlanmadan gülümseyemiyorduk asla.
Biriktiriyorum/
Attila İlhan bir sözü geldi aklıma Birisinin eksikliğini duyuyorum, ötekinin fazlalığını. Eksik olan gelip boşluğunu doldurmuyor, fazla olan gidip yerini boşaltmıyor. İkisinin arasında kötü, sevimsiz bir yerdeyim.
YanıtlaSilÇok güzelmiş.
Sil"Çünkü hayatta mükemmelmiş gibi duran her şey bir kusur örtmek için tasarlanmıştı." Bu saptama çok hoşuma gitti.
YanıtlaSilTabi bunu dış görünüş için söylemiyorum asla.
YanıtlaSil