Anne böcekler ne yer?

Üşümesin diye kibrit kutusuna koyduğu böceği usulca çıkardı ve fısıldadı...aç mısın?

Oysaki böcekler ne ile beslenir hiç bilmiyordu.

Birden bunu farketti ve böceği avcunda saklayarak mutfağa koştu.

Anne böcekler ne yer?

-“Kırıntılar ya da yaprak gibi şeyler.."

Kibrit kutusuna bisküvi kırıntıları koydu ve böceğin yemesini bekledi.

Su! 

Su içer miydi acaba ?

Küçük kızın avcunda uğur böceği, kalbindeyse kendinden daha büyük bir merhamet vardı.

Oysa yıllar kızın kalbinden çok şeyi çaldı.

Kibrit kutuları ısıtamaz oldu böcekleri.

Bir daha kimsenin aklına gelmedi bir böceğe aç mısın diye sormak.

Kimse kimseyi düşünmüyordu nicedir.

Ve kimse beş yaşındaki bir kızdan merhametli olmadı asla.

Uçan balonunun arkasından bakıp ilk hayal kırıklığını yaşarken,çok mutlu ol balon diye seslenen küçük kara kızı unuttu yürek.

Bahçede oynarken açık pencereden dedesinin hapşuruğunu duyup,olanca sesiyle dede çok yaşa diye bağıran kızın duaları öldü, dedesi ölünce..

Ve kelebekler susuz kaldı,kınalı parmaklı kadın olmayınca.

Kara gözlü beyaz köpek yüzüne öyle kara kara bakmayınca gözünün feri de soldu kızın.

Bir tek öfke kaldı kalbinde, ayakta durabilmek için..

Ve avucunda bir kara üzüm.

Kara gözlü, zümrüt saçlı, iyi kalpli bir küçücük üzüm.

Sımsıkı sarıldı ona, 

Sakın korkma , öfkem sadece seni korumak için diye fısıldadı...

Biriktiriyorum /