Ne yalnızlığına kalabalık.
Ne de yarasına ilaç olamazsın kimsenin.
Bilmediğin yarayı iyileştiremezki ellerin.
İklimi yağışlı bir şehirde güneşler açmaz.
Bu yüzden,boşver gökkuşaklarını sen.
Kara bulutlara sevdalıyız biz.
Yağmurun her damlasına hasret elimiz,yüzümüz...
Başkasının ışığından ziyade,kendi gölgemize aşinalığımız.
Ve kulağımıza kendi ayak seslerimiz gürültüdür, yıldızlar yükselince,
Senin gülümseyerek uyandığın güneşleri biz doğururuz sabahlara,gözlerimiz kan içinde.
Boşver gökkuşaklarını sen.
Sen kara bulutları anlat bana!
Biriktiriyorum/
Siyahın gökkuşağına ihtiyacı yok gece tamamen onunken. Bir kitapta okumuştum. Kaleminize sağlık.
YanıtlaSilTeşekkür ederim..
SilNe güzel mısralar... Emeğine sağlık...
YanıtlaSilTeşekkür ederim..Beğenmenize sevindim.
Sil